In mijn blog schrijf ik vanuit mijn ervaringen met mensen. Zijn er veel mensen voorbij de angst? Persoonlijk denk ik niet, want veel mensen erkennen onvoldoende dat ze angsten bij zich dragen, want als ze in hun hoofd geen angsten kunnen benoemen dan is het er niet. 

Echt voorbij de angst is doodeng, want dat betekent dat je je los en vrij hebt gemaakt van alle gehechtheid aan mensen, materialen, status en geld en antwoord kan geven op de vraag:” Doe ik wat ik durf en wil doen?” Dat je helemaal alleen kan zijn met jezelf en jij weet dat jij jezelf nodig hebt. 

Voorbij de angst betekent dat je jezelf volledig hebt leren kennen en al je emoties hebt doorleefd en verder bent gegaan. Voorbij de angst betekent dat jij volledig op jezelf kunt vertrouwen en weet dat er altijd een oplossing komt voor jou vraagstukken. Dat de ene deur wordt gesloten en er een andere weer open gaat. Dat je altijd wordt geholpen al heb je geen idee hoe.

Veel mensen leven hun leven gebaseerd op angst en de onderligger voor angst is verlies. Mensen die echt alles hebben verloren leven om te overleven. En eigenlijk is leven in angst vergelijkbaar met mensen die alles hebben verloren. Mensen leren te leven zoals het hoort volgens de opgelegde normen vanuit de maatschappij. Althans dat denken we dat dat zo hoort. Wie zegt dat dit zo hoort? 

We volgen als mensen anderen om maar niet na te hoeven denken of bij onszelf naar binnen te keren en te voelen wat zaken die zijn opgelegd of verwachtingen met onszelf doen. Het is ingeprent dat je eerst een ander op plaats een zet en dan jezelf. Jarenlang heb ik dat gedaan en dan ontmoette ik iemand die eerst voor zichzelf koos en dan dacht ik echt:” die is egoïstisch.”

Het tegendeel is waar. Angsten spelen ons allemaal parten, angst dat je kind geen goede opleiding geniet en daardoor de boot mist, angst voor verlies van een baan en daarmee inkomen, angst voor verlies van controle. Angst voor verlies van status en angst voor verlies van bezittingen. Alles waar je tegenaan hikt en besluiten over wilt nemen is te herleiden tot angst. We zijn ten slotte allemaal grootgebracht om te werken tot ons pensioen en het daarna leuk te hebben, ondertussen een gezin te vormen als je daarvoor kiest. Carrière te maken en te blijven studeren, want dan hoor je erbij en ontwikkel jij je. Als je diep deze gedachten en normen doorgrond is het dan niet zo dat je probeert aan de norm te voldoen opgelegd door anderen?

Want wie bepaalt wat voor jou belangrijk is? Wie bepaalt wat voor jou goed voelt of niet? En is het leven dat we leiden zoals we denken dat het hoort, omdat dat nu eenmaal de norm is het leven dat we ten diepste willen? We denken dat als we alles vastleggen in regels en wetten dat ons dan niets kan overkomen, terwijl als we het leven overlaten aan de mens, dan ontstaat er een beweging van verantwoordelijkheid. Dat kennen we niet en we durven niets aan het leven zelf over te laten, omdat we denken in goed of slecht en goed en kwaad. Ons leven bestaat uit vooroordelen en oordelen met name over anderen, omdat ons wordt voorgespiegeld dat dat zo is. 

En als jij zelf nu alles voor jezelf zou bepalen, wat goed of niet goed voor JOU is, wat zou dat opleveren? Het vraagt om lef, moed en kracht om naar binnen te gaan bij jezelf. Waar ben jij bang voor? Als we terug gaan naar de bron van ons bestaan dan betekent dat we alle zekerheden mogen loslaten. Dat het gaat om vertrouwen in jezelf en je weet wat goed voor jou is en voor niemand anders. En dat wil niet zeggen dat je nooit iets voor ander hoeft te doen, maar bekijk het eens van een andere kant, is de ander ook niet verantwoordelijk voor zichzelf? Je kan echt wel hulp aanbieden als daarom wordt gevraagd, de kunst is om beslissingen en het leven niet over te gaan nemen van mensen en daar zijn we allemaal toe geneigd. Mensen in de maatschappij  zijn prima in staat om besluiten te nemen. Dat vraagt echt heel veel van mensen, namelijk luisteren en observeren zonder oordeel te vellen over de ander.  We zeggen dat we dat doen, naar mijn idee veel te weinig.

Wat ik zie is dat mensen de massa volgen, ook ik heb dat gedaan. Echter als je zelf bij jezelf gaat invoelen en nadenken, want dat is ook belangrijk en je volgt je eigen weg, waarom wordt je dan weggezet als anders, complotdenker, egoïst of gek? Naar binnen gaan bij jezelf betekent stukken in jezelf ontmoeten waarvan je wel weet dat het er is, maar wat je als een struisvolgel hebt weggedrukt. Laat het omhoog komen, laat stromen wat het met je doet, wordt boos, verdrietig en gooi het eruit. Omarm het en kijk naar wat het je heeft geleerd. Geef het een plek en vergeef jezelf voor hetgeen gebeurd is, vergeef eventueel anderen die erbij betrokken zijn, dat is belangrijk voor jezelf om door te kunnen en sluit het af. Je bent namelijk niet je verleden. Het verleden en doorgemaakte situaties hebben jou wat geleerd over jezelf, namelijk wat is goed voor jou en wat absoluut niet. En dat neem je mee.

Durf jij naar jezelf te kijken? Durf jij op te staan, allereerst voor jezelf en durf jij datgene wat je ziet en ervaart te delen met anderen? En heb je alle gehechtheid aan hoe situaties zouden moeten zijn losgelaten? Durf je volledig te vertrouwen op jezelf en te leven in het NU? Durf je voor jezelf echt te besluiten wat belangrijk is voor jou en wat jou niet meer dient? 

Dan ben je echt op weg om voorbij de angst te gaan.