Het complexe spel tussen betrokkenen. Wat als je verwachtingen bij degene laat en zelf verwachtingen veranderd in hoop en vertrouwen?

Mijn oudste deed zijn minor op een middelbare school. Vol verwachtingen ging hij heen en startte in twee klassen van het tweede jaar HAVO. 

Mijn zoon voelde zich thuis, kreeg de kans om in het diepe te springen en deed dat. In de weken die volgde begon hij diep na te denken over zijn houding, wat belangrijk was, hoe ik dingen aanpakte met hem en zijn broer en zus. We kregen fantastische gesprekken en je krijgt zelf ook een spiegel voor gehouden. 

Bij mij waren de verwachtingen positief hierdoor en bij hem kwam met de verwachtingen ook het vertrouwen in eigen kunnen.

Hoe hij bezig was leek mij goed, tot dat hij vorige week vertelde dat de eerste beoordeling door stagedocent net voldoende was. Daarna kwam zijn vak begeleider erover heen met feedback die hij nog niet eerder had gehoord. Hij vertelt het uiteraard vanuit zijn beleving, maar stelde zijn verwachtingen bij. Het enthousiasme temperde en hij had het gevoel dat hij nu als een soort schandpaal was geworden. 

Keek ik er gek van op? Nee niet echt, ik ken mijn zoon én ik weet hoe het kan gaan met stages. Ik had wel een paar zaken voor hem op een rij gezet die niet klopte. Ik kwam ook bij hem zelf uit. Hij heeft in zijn leven alles met twee vingers in de neus gehaald en zonder de nodige structuur. Dit was de eerste keer dat er echt iets van hem werd verwacht en 150% inzet. 

En als het moeten wordt gaat hij de andere kant op. Oeps niet de beste eigenschap geërfd van zijn moeder. Ik liet verwachtingen varen en kon alleen maar hopen.

Dinsdag kwam hij al vroeg thuis en ik wilde net gaan wandelen. Toen hij zei mee te willen wist ik dat er wat gaande was. Hij deed heel eerlijk zijn verhaal en de keuze die hij had gemaakt. Hij had besloten om te stoppen met zijn minor. Schrok ik? Ja en nee, als moeder vond ik het jammer, ook omdat het in mijn ogen gaat om doorzetten. Wat hij mij liet zien was een weloverwogen keuze voor zichzelf, hij bleef bij zichzelf en zijn eigen principes. Niet iedereen gaat deze keuze begrijpen. Echter gaat het niet om wat anderen verwachten, maar wat jij van jezelf verwacht. 

Na een afrondend gesprek met betrokkenen en zoonlief kwam hij zichtbaar opgelucht thuis. Het was voor hem een reflectief en opbouwend gesprek. Waarin ze gezamenlijk het proces hebben doorgelopen. En hoe ongestructureerd mijn zoon kan zijn, de resultaten van zijn klassen waren ver boven verwachting tot verbazing van de vakdocent. Er waren nauwelijks onvoldoendes op de oefentoets. En zijn omgang met deze 13-14 jarigen was pakkend en goed. 

Mijn zoon heeft onwijs veel geleerd, verwachtingen van zichzelf moeten bijstellen en heeft door zijn keuze verwachtingen van anderen naast zich neergelegd. Dit om zijn eigen gevoel te volgen, zijn eigen beslissingen te nemen en voor die keuze te staan. 

Op basis van professionaliteit heeft hij zijn stage volwaardig afgerond door het gesprek met alle begeleiders aan te gaan.

En…. Hij heeft zijn laatste lessen gegeven en aan ‘zijn’ kinderen. Om ze ook te vertellen dat dit zijn laatste dag was en hij ging stoppen met de stage. En wat ik zag was hartverwarmend. Een boom, twee meter, van een jongeman die vertelde dat hij dat het aller moeilijkste vond dat de klassen stil waren na deze mededeling en kwamen aan zijn bureau. Dit hadden ze niet verwacht.

Hij vertelde mij dat dat hem echt raakte, want ze vonden hem echt leuk als docent en zijn chaos fijn. Ze merkten op dat hij zo goed kon uitleggen zodat ze de stof goed begrepen. En terwijl hij vertelde sprongen opnieuw de tranen in zijn ogen.

En daar waar hij zijn twijfels had over het volgen van de master, is hij nu vastbesloten om dat wel te gaan doen en waarom? Dan kan hij alsnog straks het onderwijs in, via een andere weg, maar vast besloten en vol verwachtingen.

Wat is het toch geweldig om dit mee te mogen maken en mijn verwachtingen? Die heb ik niet, alleen maar in het volste vertrouwen dat hij het gaat redden en gaat doen waar zijn passie ligt in deze wereld. En wat ben ik dankbaar voor mijn geloof in God en Jezus, want met hun steun is alles mogelijk. Ik heb ze vaak om hulp gevraagd, omdat ik niets alleen kan. Zij helpen iedereen die het nodig heeft en ik heb dit al meerdere keren mogen meemaken. Ze hebben mijn zoon een les gegeven, vanuit vaderlijke liefde, om te leren. Dat is namelijk wat God en Jezus doen. Niet dat mijn zoon dat ook ervaart, maar ik zie wat er gebeurd en ook al ziet hij het anders, hij voelde zich gesteund op dat moment.